Bittiği Yerden Başlar Hayat

 Çalışıyoruz durmadan çalışıyoruz. Çabalıyoruz ansızın başımıza mutlak son gelmeyecek gibi çalışıyoruz. Asıl olanı, değerli olanı unutuyoruz. Gün geçtikçe kaybediyoruz, yitiyoruz çünkü değerimizi inkar ederek yadsıyoruz kendi benliğimizi. 

Eğlenmek, zenginleşebilmek için kendini kaybetmek...

Neydi hayat?

Yaşamın amacı neydi?

Ne için yaşıyoruz?

Biz kimiz?

Neden varız?

İdealimiz ne?

Yaşamın acı rutinleri bizi yutmayı başarabildi mi?

Kendimize sorular sorarız, benliğimizi bulmak sorulardan ve cevaplardan geçer. Ben son sorunun cevabını vermek istiyorum son beş yılda hayat beni yutmak için çok uğraştı ve son iki yıldır kendi benliğimi yitirdiğimi fark ediyorum.  Bu satırları yazarken kendime dönebilmek, hayata dönebilmek için adımlarımı atmaya niyet ediyorum. Başlıkta da dediğim gibi bittiği yerde başlar hayat. 

Hayat seni yutup aynı yapmak istiyorsa sen daha gür sesle "Hayır" de ve kendine gel. 

Kendine gel...

Hayat zor, imkanlar kısıtlı. Türlü engellerin olduğu  bir fanusta yaşıyoruz. Bize düşen fanusu üzerimizden kaldıramıyorsak onunla yaşarken farkımızı oluşturmak. 

Düşüyoruz ve maalesef daha çok düşeceğiz; olumsuz yorumları duyuyoruz daha da duyacağız. İmkansızlıkların içinde imkanlar oldurmaya çalışacağız ama yine de pes etmeden tekrar deneyeceğiz.

Hayatın anlamı bizim içimizdeki lütufta saklı ve misafirliğimiz neticeye ermeden görevimizi yapacağız. Görevimiz içimizdeki lütufla çevremizi ve kendimizi aydınlatmak. Son ana kadar aydınlatacağız çünkü biz ışığın bizzat kendisiyiz. Hayatımızın anlamı, şifanın ceviz kabuğunda saklı olması gibi bizimde kabuğumuzda ve derinliklerimizde saklı. 

Hayat bitti sandığın yerde başlar tek yapman gereken yeniden denemen.

Işığımızın hiç sönmemesi ve daima ilerlemesi dileğiyle...