Muktedir Olmak
Hayatımdaki en büyük sorun nedir diye sorsam kendime, verdiğim cevap hemen belli "her şeye muktedir olmaya çalışmam " en büyük hatam, mutsuzluğumun yegane sebebi.
Etkimin sürekli olmasını istiyorum kaderim daima benim elimde olsun başka biri hayatımda etkili olup beni zorlamasın korkum ve engelim...
Unutuyorum kaderi ama her şeye kader deyip geçmekte olmaz. Muktedir olmaya çalışıp yıpratmakta...
22 yaşındayım ama sanki 70 yaşında gibiyim ve buda üzgün olma nedenim. Bir bıraksam ipleri salsam ucunu her istediğimi yaşasam hayallerim bir bir gerçekleşse mutlu olabilsem.
Mutlu olmak çok kolay gibi yorumlanır bilmem belki de öyledir ama ben sürekli mutlu olan birisi olamadım olmayı tüm kalbimle istesem de...
Anlık neşelenmelerim oldu ama asla mutluluk diyemem galiba mutlu olmaya fazla anlam yükledim başarmak olarak gördüm mutluluğu takdir görmek sonuç yetersiz olunca da başarısız damgası verip hüzün.
Fazla sorguladım yaşamı, geçici olan iyi olmalı dedim aşırı yüklü hayaller kurdum sonra olmayınca yine hüzün.
Unuttum asıl mutluluk anı kaçırmamaktı anı yakalayıp şükür ve huzur ile mutluluğa ulaşmaktı bunu es geçip yanlışa düşmüştüm, doğruyu nasıl yapacağını bilememekte en acı olanı...
Şimdi anlıyorum her şeye muktedir olunamıyor zaman akıp giderken bu kadar yorgunluk niye?
Keşkelerim var hüzünlerim, unutamadığım acılarım... Bunları aşamayınca da anı yakalayamamak, en büyük acım insanlara güvenememe çok istiyorum ama olmuyor bir yanım hep kaçıyor bu da benim "sen yalnız kalacaksın" sözlerine maruz kalmama neden oluyor.
Bir sor bana acaba bunu ben istedim mi, elimde miydi acaba. DEĞİL...
Unutulmuyor işte hayatımın 10 yılını mahfeden o kötü anılar unutulmuyor ve acıtıyor, benim şimdimi etkileyen o üç yıl...
Olgun olamama nedenim korkularım nedeniyle çocuk gibi öyle soru sormalarım her şeyden çekinip bundan bir şey olmaz dimi demelerim ...
Mutlu sanılsam dahi değilim bilhassa yalnız kaldığım, kendimi dinlediğim zamanlarda...
Acaba değiştim mi yoksa o aynı Atakan mıyım, dünya değişir mi buna inancım sonsuz olsa da buna değer mi?
Hep inandım dünya değişir dedim şuanda inanıyorum, değişsem dahi buna olan umudum hala var.
Bunun bilincinde olmak gerekiyor galiba olmuyor deyip yakınmak yerine hayır olan bu imiş deyip yola bakmak gerekirmiş.
Bugün neden böyle yazdığımı bilmiyorum belkide kendimden yorulduğum içindir.
Anladım ki yaşamı yaşama bırakıp yoluna bakmak gerekirmiş ve yaşanması gerekenlere cesaret ile adım atılmalıymış. Hadi bakalım bir de bunu deneyelim belki hayat değişir :)
Etkimin sürekli olmasını istiyorum kaderim daima benim elimde olsun başka biri hayatımda etkili olup beni zorlamasın korkum ve engelim...
Unutuyorum kaderi ama her şeye kader deyip geçmekte olmaz. Muktedir olmaya çalışıp yıpratmakta...
22 yaşındayım ama sanki 70 yaşında gibiyim ve buda üzgün olma nedenim. Bir bıraksam ipleri salsam ucunu her istediğimi yaşasam hayallerim bir bir gerçekleşse mutlu olabilsem.
Mutlu olmak çok kolay gibi yorumlanır bilmem belki de öyledir ama ben sürekli mutlu olan birisi olamadım olmayı tüm kalbimle istesem de...
Anlık neşelenmelerim oldu ama asla mutluluk diyemem galiba mutlu olmaya fazla anlam yükledim başarmak olarak gördüm mutluluğu takdir görmek sonuç yetersiz olunca da başarısız damgası verip hüzün.
Fazla sorguladım yaşamı, geçici olan iyi olmalı dedim aşırı yüklü hayaller kurdum sonra olmayınca yine hüzün.
Unuttum asıl mutluluk anı kaçırmamaktı anı yakalayıp şükür ve huzur ile mutluluğa ulaşmaktı bunu es geçip yanlışa düşmüştüm, doğruyu nasıl yapacağını bilememekte en acı olanı...
Şimdi anlıyorum her şeye muktedir olunamıyor zaman akıp giderken bu kadar yorgunluk niye?
Keşkelerim var hüzünlerim, unutamadığım acılarım... Bunları aşamayınca da anı yakalayamamak, en büyük acım insanlara güvenememe çok istiyorum ama olmuyor bir yanım hep kaçıyor bu da benim "sen yalnız kalacaksın" sözlerine maruz kalmama neden oluyor.
Bir sor bana acaba bunu ben istedim mi, elimde miydi acaba. DEĞİL...
Unutulmuyor işte hayatımın 10 yılını mahfeden o kötü anılar unutulmuyor ve acıtıyor, benim şimdimi etkileyen o üç yıl...
Olgun olamama nedenim korkularım nedeniyle çocuk gibi öyle soru sormalarım her şeyden çekinip bundan bir şey olmaz dimi demelerim ...
Mutlu sanılsam dahi değilim bilhassa yalnız kaldığım, kendimi dinlediğim zamanlarda...
Hep inandım dünya değişir dedim şuanda inanıyorum, değişsem dahi buna olan umudum hala var.
Bunun bilincinde olmak gerekiyor galiba olmuyor deyip yakınmak yerine hayır olan bu imiş deyip yola bakmak gerekirmiş.
Bugün neden böyle yazdığımı bilmiyorum belkide kendimden yorulduğum içindir.
Anladım ki yaşamı yaşama bırakıp yoluna bakmak gerekirmiş ve yaşanması gerekenlere cesaret ile adım atılmalıymış. Hadi bakalım bir de bunu deneyelim belki hayat değişir :)
Yorumlar
Yorum Gönder